saba hodowli piotr dobrowolski
| Gończy polski | |
 BRANKA Herbu Węszynos (czarna podpalana) HRABIANKA Wilczy Pazur (czekoladowa podpalana) | |
| Grupa VI FCI | |
| Inne nazwy | Ogar Pawłusiewicza • Polish Hunting Dog • Polish Scenthound • Polnischer Laufhund |
| Kraj patronacki | Polska |
| Wymiary | |
| Wysokość | pies 55-59 cm suka 50-55 cm |
| Waga | wzorzec nie precyzuje Zazwyczaj ok. 22-26 kg |
| Klasyfikacja | |
| FCI | Grupa VI sekcja 1.2 - psy gończe nr. wzorca 354 |
| UKC | Grupa 2 - Scenthound |
| Wzorce rasy | |
| FCI • • • • • | |
| Hodowle psów rasy Gończy polski | |
| Reproduktory rasy Gończy polski | |
Gończy polski (Polish Hunting Dog) - pies gończy, używany w myślistwie najczęściej jako dzikarz i tropowiec. Najmłodsza z zarejestrowanych w FCI rasa polska, oficjalna rejestracja nastąpiła w 2006 roku podczas Światowej Wystawy Psów Rasowych w Poznaniu.
Główne tereny, na których występowały psy tej rasy to Beskidy wraz z Bieszczadami, Pieniny, Podhale oraz Mazowsze. Hodowlą ogarów w latach 50. XX wieku w Polsce zajmowało się dwóch pułkowników Piotr Kartawik oraz Józef Pawłusiewicz, psy obu hodowców jednak różniły się od siebie. Ogar Kartawika był większy, masywniejszy o ubarwieniu czaprakowatym, zaś ogary Pawłusiewicza były to psy mniejsze maści czarnej-podpalanej, jednak w latach 60. obie rasy wpisano do księgi wstępnej jako Ogar polski. Ostatecznie okazało się, że krzyżowanie psów Kartawika i Pawłusiewicza nie przynosi żadnych pozytywnych efektów i wzorzec Ogara polskiego zmieniono tak, by pasowały do niego jedynie psy hodowane przez Kartawika, następnie zarejestrowano go w FCI. Od tego czasu psy Pawłusiewicza nie były uznawane za psy rasowe aż do 1983 roku gdy Związek Kynologiczny w Polsce rozpoczął wpisywanie psów w typie ogara Pawłusiewicza do księgi wstępnej. Rasie ostatecznie nadano nazwę Gończy polski. Dwadzieścia trzy lata trwały starania o rejestrację rasy w FCI, starania zakończyły się sukcesem i w listopadzie 2006 roku wzorzec rasy Gończy polski został zarejestrowany pod numerem 354, od tamtej pory rasa jest uznawana przez wszystkie organizacje kynologiczne współpracujące z FCI.
W roku 2000 wprowadzono zmianę we wzorcu dopuszczającą na hodowanie psów mające maść inną niż czarna-podpalana. Aktualnie psy tej rasy występują w trzech odmianach kolorystycznych:
MAGARA Rumcajsowe Obejście
PAGON Śpiewna Zgraja
Wzorzec[]
- Kraj pochodzenia: Polska.
- Data publikacji obowiązującego standardu: 1983 r. (uzupełniony w 2000 r. w zakresie rozszerzenia dopuszczalnych umaszczeń)
- Użytkowanie: Używany do polowania na zwierzynę płową i czarną, w szczególności na dziki, sporadycznie na zające i lisy na terenach górskich południowej Polski.
Charakterystyczny melodyjny gon o zmieniającej się tonacji, u suk znacznie wyższy.
- Klasyfikacja FCI: Rasa uznana przez FCI w 2006 r. - nr 354
- ZARYS HISTORYCZNY: Gończy polski jest rodzimą polską rasą, występującą na terenie Polski południowej (Bieszczady, Beskidy, Pieniny i Podhale).
- WYGLĄD OGÓLNY I WAŻNE PROPORCJE: Pies lekkiej, zwartej, sprężystej budowy (o cieńszym kośćcu niż ogar polski) świadczącej o dużej ruchliwości i odporności na trudne warunki pracy w terenach górskich. Średniego wzrostu, nie przekraczający 60 cm, o sylwetce prostokątnej (9:10).
- ZACHOWANIE - CHARAKTER: Zrównoważony, łagodny, jest psem brawurowo odważnym, ale też roztropnym, inteligentnym, podatnym na tresurę. Nieagresywny, ale nieufny w stosunku do obcych. Nieoceniony stróż.
- GŁOWA:
- Szlachetna, proporcjonalna do całości.
- Mózgoczaszka tej samej długości co kufa, lekko wypukła.
- Guz potyliczny wyczuwalny, ale nie wyrazisty. Stop słabo zaznaczony.
- Nos czarny, nozdrza rozwarte.
- Wargi mięsiste, dobrze pokrywające uzębienie, z niewielką fałdą w kątach szpary pyska.
- Uzębienie mocne, równe, białe, zgryz nożycowy, pełny komplet zębów pożądany.
- Oczy średniej wielkości, wyraźnie skośne, ciemnobrązowe o łagodnym wyrazie, nie ukazujące białek, powieki nieobwisłe.
- Uszy zwisające, lekkie, trójkątne, średniej wielkości, osadzone nisko na wysokości zewnętrznego kąta oka.
- U nasady szerokie, przednim brzegiem przylegające do policzków, u dołu zaokrąglone, pokryte gładką, jedwabistą sierścią.
- SZYJA: Średniej długości, muskularna, dość gruba, umiarkowanie wzniesiona, w przekroju owalna. Skóra na szyi luźna, ale nie tworząca podgardla.
- TUŁÓW:
- Grzbiet prosty, dobrze umięśniony.
- Kłąb zaznaczony.
- Lędźwie szerokie, dobrze umięśnione.
- Klatka piersiowa głęboka, sięgająca do łokci, przedpiersie miernie zaznaczone, żebra daleko zachodzące.
- Brzuch łagodnie podkasany.
- OGON: Sięgający do stawu skokowego, średniej grubości, dobrze pokryty włosem, ze śladem szczotki. W spokoju opuszczony i wygięty szablasto, w napięciu nieco powyżej linii grzbietu.
- KOŃCZYNY:
- Kończyny przednie oglądane od przodu proste.
- Odległość od łokcia do podłoża równa się połowie wysokości w kłębie.
- Łopatki długie, skośnie ustawione.
- Ramiona ustawione w stosunku do łopatki pod kątem lekko rozwartym.
- Łokcie skierowano do tyłu, nic odstające, ani zbyt mocno przylegające. Przedramiona proste, suche, przekrój kości owalny.
- Śródręcza suche, sprężyste, lekko wychylone do przodu.
- Łapy zwarte, lekko owalne.
- Palce wypukłe, lekko wysklepione.
- Pazury ciemne.
- Opuszki o grubej skórze.
- Kończyny tylne oglądane od tyłu proste.
- Uda szerokie, muskularne.
- Podudzia silnie umięśnione.
- Stawy skokowe nisko osadzone.
- Łapy jak u kończyn przednich.
- Wilcze pazury należy usuwać u szczeniąt.
- OKRYWA WŁOSOWA:
- Włos na tułowiu twardy, sztywny i przylegający.
- Podszerstek gęsty, obfitszy zimą, słabszy latem.
- Na głowie i uszach włos krótki, jedwabisty.
- Umaszczenie czarne, wyraźnie odgraniczonym podpalaniem czerwono-brązowym, czekoladowe podpalane i rude w różnych odcieniach.
- Podpalanie nad oczami, na kufie, podgardlu, piersi, wewnętrznej i tylnej stronie ud, w okolicy odbytu, na palcach, na dolnej stronie ogona do 1/3 lub 1/2 jego długości.
- Małe białe znaczenia na palcach i piersi nie stanowią wady.
- WZROST: Wysokość w kłębie: psy 55 - 59 cm, suki 50 - 55 cm.
- WAGA: Wzorzec nie określa.
- WADY: Wszelkie odchylenia od powyższego wzorca powinny być" traktowane jako wady obniżające ocenę w zależności od stopnia ich nasilenia.
Zgryz cęgowy; za długi lub za krótki tułów; wysokonożność; jasne, okrągłe oczy; zbyt cienka kość; niedostatecznie wyraźnie odgraniczone podpalanie; zbyt rozległe podpalanie.
- WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: Przodozgryz, tyłozgryz, wnętrostwo.
- UWAGA: Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.
- Wzorzec pochodzi ze strony www.rasypolskie.com i został umieszczony za pozwoleniem pana Bogumiła Kalisia - administratora rasypolskie.com
Zobacz też[]
- Józef Pawłusiewicz
- Ogar polski